Светқали Нұржан
Бәйгіде
Осы екен ғой, дариға-ай, тұлпар деген! —
Жарысты тек тұлпармен іңкәр-белең.
Құртар ма екен төзімді бойымдағы,
Бұрқанды өлең,
Кеудемді жыртар деп ем!
Кейде күліп шыққанмен сөйлеп алдан,
Неге қатал болады кейде жалған?-
Шаңын жұтып шарасыз тұрып қалдым,
Сынық қанат қасқалдақ — бейбақ арман.
Арманымнан алғаным бөлек пе едің? —
Бөлек демің, ей, тағдыр, — керек дедім.
Алмауыттың артында шаң қауып Мұң —
Келіп кетті-ай соңынан дедектегім!
…Дүлділдерін бәз дала көксеулі екен,
Көтеріліп тұрған жоқ өкшем бекер!
Бұлыңдаған сағымға мен де ендеше
Жете жаздап… жете алмай өтсем бе екен?!
