Тұрмағамбет Ізтілеуұлы
Пушкинге
Аламға аты мәшһүр ай мен күндей,
Қадірлі, қымбат сөзі гауһар дүрдей.
Пушкиннің орыс, қазақ осы күні,
Рухын оятумен отыр бірдей.
Оларда аңлағанда арман бар ма,
Айтқаны үлгі, өнеге қалғандарға.
Қошемет қылады халық өзі түгел,
Суретін сұлу қылып салғандарға.
Болғанмен өлгеніне оның жүз жыл,
Болып тұр жазды күнгі жайнаған гүл.
Жұмып көз, жер астында жатқанменен,
Оларды түпкілікті тірі деп біл.
Өлген сол – соң жағында сөз қалмаған,
Сөзіне халық құмартып қозғалмаған.
Қалса сөз қатарынан қалмау артық,
Болғанмен бұл дүниеге көз қанбаған.
1935.
