Келіс Рахымжанов
Ғашықпын өмір өзіңе
Жібітіп қыстың қабағын.
Көктем де келіп қалыпты-ау.
Ақ бұлттан ашып жанарын
Мөлдіреп аспан алыпты-ау.
Наурызда жауған ақ қар да
Ызғырып қыстың демімен.
Айналып қимас шақтарға
Қоштасып тұр-ау менімен.
Қырау деп қыстың көзіне
Көктемге жеттім асығып.
Ғашықпын өмір өзіңе
Қайтейін оны жасырып.
Ақ түтек орап жаныңды
Соққанда боран кеудеңде.
Солдырып болып тәніңді.
Тоқтар-ау бір күн өлгенде.
Шуағы күннің түсті-ау деп
Көктемнің күттім келуін.
Айтатын көзден ұшты-ау деп
Өмірім менің, өмірім.
Күзетіп күннің қабағын
Іздетіп нұр мен шуақты.
Желпіген жаздың жамалын
Бақытым– өмір сияқты.
Анам жоқ сүйер маңдайдан.
Бетімді тостым самалға.
Ерке жел тартып шалғайдан
Келем мен туған даламда.
Көктемгі самал, қыр кеші
Құшағын ашар сағына.
Еркелеп күннің сәулесі
Тиеді жылы жаныма.
Ақ таңда бұлбұл сайрайды
Құстары туған жерімнің.
Ешкімді тыныш қоймайды
Шаттығы айдын-көлімнің.
Салады тағдыр тезіне
Жүректе жанған сезімдер.
Ғашықпын өмір өзіңе
Тәңірім аздап төзім бер.
