Әділбек Ыбырайымұлы
Қазақтың қолтумасы
Қазақтың даласы бұл қаңтардағы,
Уақыт өткен сайын артар бағы.
Күсет қар нығыздалған,
Ал жылқысы –
Адамнан жәрдем күтіп аңтармады.
Жануар күртік кешіп, омбылаған,
Шөпберіп, күтпеседе – қоңды.
Ұнаған.
Киелі боз жылқылар,
Аруақпен,
Жалыңа жау келгенде қонды бабам.
Аязда қолтумамыз қың демеген,
Жылқының тоңатынын білмеген ем.
Боз-боран ұзақ жолда,
Атқа сеніп,
Арманға таянып-ақ күнде келем.
Жануар құланнан сәл пішінді еді,
Қазақтар қазақиды – түсінбеді.
Бабаммен Байтақ Елді бірге құрған,
Пырағым, шерің қалың ішіңдегі?..
Әспенсір ақ қылшықтың жаманаты,
Күрсінді түркілердің қағанаты.
…Жалыңның қасиетін қадір тұтам,
Тұяғың ата-бабам – аманаты,
Қазақтың қолтумасы – қазанаты!
