Жұмекен Нәжімеденов
Қарайды қара көз ғана…
Қарайды қара көз ғана
Айнасына да наздана.
Әлдене тұсқа, әлдене
Жетпейтін сынды азғана.
Көлбетіп қоңыр бұрымды
Өреді қайта тарқатып,
Айнаға қайта бұрылды:
Көкірек – биік, арқа – тік.
Алдында жатыр шар-айна,
Желкесінде тағы айна.
Үйіріліп шашы самайға
Бұйра боп тұр қалай да.
«Не болды маған соншама»-
Өз ойын өзі құптады…
Айна қанша болса да
Бір қыздың жанын ұқпады.
