Жұмекен Нәжімеденов
Ұғыстық… тентек жүрек көнді саған…
Ұғыстық… тентек жүрек көнді саған,
Көндім мен, болмасам да көнбіс адам,
Жарасып қалды екі жан, екі көңіл
Бірі – көк, бірі мынау көлге ұсаған.
Ұғыстық… жаным несін қалсын аяп?
Ұғыстық ұзақ жүрер жолшыдай-ақ.
Ұғыстық… тау бөктерлеп бір елікті
Бірігіп қуатұғын аңшыдай-ақ.
Тартады күннен-күнге жүзің ыстық,
Екеуміз бір бұлақтан жүзіп іштік.
Бір бұтақ жемісіне қызығыстық…
Әйтеуір біз ұғыстық, біз ұғыстық.
