Менің Қарқаралым!
(Поэма-панорама)
«О, туған жер, алтын діңгек босағам»
Қ. Аманжолов
Кеудемді тіліп тұңғышта жұтқан оттегім,
Шыр ете қалып, шынарың болып көктедім.
Аршаңның иісі аластап сәби тәнімді,
Шілдесуымды жаңбырмен құйған көктемім.
Жусаннан болды жаялығым мен жамылғым,
Қарағай іші тас жарып шыққан тамырмын.
Күлкімді Күнге сүйгізіп,
Ұйқымды Айға бақтырған –
Көзіндей анау шағырдың.
Туған жерімнен жаралған мынау тас тәнім,
Қасымнан кейін төбелі менмін қасқаның.
Қарқаралымның таулары сынды өр кеуде,
Содан ба екен, сорасын төккен аспаным.
Кірпігім менің қарағайлардың қылқаны,
Ән айтсам оным: тау менен заңғар бұлт әні!
Қарқаралыдан ақындар туса алапат,
Әкімдер тумас,
(Туса олар өзін құртады!)
Жүрегім менің бүлкілдеп бұлақ көзіндей,
Ел менен жердің сүйемін бәрін өзімдей.
Қарқаралым бірақ, қарт анам сынды,
Алаңдап,
Мені ойлап жатқан көз ілмей.
